رستوران‌های زنجیره‌ای مک دونالد، همان فست فود افسانه‌ای و جذابی است که شهرت جهانی‌اش شاید از هر رستورانی بیشتر باشد. این نام فراتر از یک برند، برابر شده است با نام همبرگر. اصلا اسم برگر که می‌آید ناخودآگاه نام این رستوران در ذهن تداعی می‌شود. ثبت شدن اسم یک برند در ذهن آدم‌ها آن هم تا به این اندازه، کار ساده‌ای نیست. پس شاید خواندن داستان موفقیت این برند پر طرفدار و دوست‌داشتنی برایتان جالب باشد.
همراه ما باشید با داستان خوشمزه «مک دونالد»!
برادران مک دونالد
پیش از آنکه ایالت‌های آمریکا، با شاهراه‌های هشت خطی، در هم‌تنیدگی پل‌های هوایی بتنی و ساختمان‌های مجلل و باشکوه احاطه شود، چشم‌انداز شهره‌ها و دهکده‌های ایالت نیوانگلند، باغ‌های مرکبات بود و میوه و آب‌میوه بیشتر از هر چیزی طرفدار داشت. نه خبری از فرنچ‌فرایز و سوخاری بود و نه فست فود و فینگر فود.
خانواده مک دونالد که در شهر منچستر در ایالت نیوهمپشایر زندگی می‌کردند و در صنعت کفش فعالیت داشتند. در واقع پدر خانواده، مدیر عامل یک تولیدی کفش بود.
پسران خانواده؛ موریس و ریچارد مک دونالد، رویایی غیر از یک بیزینس کوچک خانوادگی در سر داشتند. به همین دلیل اواخر دهه ۲۰ میلادی وقتی هنوز نوجوان بودند، تصمیم می‌گیرند به کالیفرنیا مهاجرت کنند. آرزوی بزرگ آن ها این بود که تا قبل از ۵۰ سالگی بتوانند درآمد میلیون دلاری داشته باشند.
رستورانی بدون نیمکت
برادران مک دونالد اولین رستوران خود را در سال ۱۹۴۸، راه‌اندازی کردند. مغازه‌ای کوچک مملو از چیپس‌های هندی وارداتی از ارکانزاس. این رستوران ابتدا حتی نیمکتی برای نشستن نداشت و تنها تعداد انگشت‌شماری چهارپایه جلوی پیشخوانی بیرونی رستوران گذاشته شده بود.
همانجا بود که نخستین برگرهای مک دونالد پخته و سرو شد. البته این رستوران که در شهر سن برناردینو در ایالت کالیفرنیا قرار داشت، در واقع دومین سرمایه‌گذاری برادران مک دونالد در صنعت غذا بود، چرا که پیش از آن یک اغذیه‌فروشی که ساندویچ‌های هات داگ، منوی اصلی آن بود را نیز در نزدیکی مسیر سانتا آنیتا افتتاح کرده بودند.
اما به هر حال تمرکز اصلی مک دونالدها، روی برگر و سیب زمینی سرخ شده و شیک‌هایش بود که از قضا آنها را نصف قسمت رستوران‌های رقیب می‌فروختند. شاید به همین دلیل بود که در مدت کوتاهی، تجارت آنها رشد کرد و فروش رستوران به بیش از ۲۰۰ هزار دلار در سال رسید.
یکی از ایده‌های خلاقانه مک دونالدها این بود که سیستم سلف‌سرویس را جایگزین خدمات پیشخدمت‌های رستوران کرده بودند و همین نکته، مک دونالد را از دیگر فست فودها جذاب‌تر می‌کرد. از طرف دیگر آنها به جای تهیه هر وعده غذایی طبق هر سفارش، همبرگرهای خود را زودتر از موعد آماده می‌کردند و زیر لامپ‌های حرارتی پر قدرت گرم نگه می‌داشتند.
جهانی شدن
در سال ۱۹۵۵، ری کراک ایده خود در خصوص توسعه رستوران‌های مک دونالد در سراسر آمریکا را مطرح کرد و تقریبا ۵ سال بعد از آن انحصار نام مک دونالد را به مبلغ ۲/۷ میلیون دلار از ریچارد و موریس خرید.
دیدگاه ری کروک این بود که رستوران‌های زنجیره‌ای مک دونالد تنها باید در ایالات متحده وجود داشته باشند. با این حال مک دونالد در بازارهای بین‌المللی گسترش یافت و در سال ۱۹۶۷ شعبه‌هایی در کانادا و پورتوریکو افتتاح شد و در حال حاضر، مک دونالد بیش از ۳۶ هزار رستوران در بیش از صد کشور جهان دارد.
حقایق جذاب درباره مک دونالد
روزانه ۶۸ میلیون نفر در کل جهان مک دونالد می‌خورند.
۱۰ رستوران برتر مک دونالد در هنگ کنگ قرار دارد.
در هندوستان ۱۷۹ رستوران مک دونالد وجود دارد؛ کشوری که مردمش گوشت گاو نمی‌خورند! البته در کشورهای هند و کشمیر شعبه‌هایی از مک دونالد با تابلوهای مخصوص گیاه‌خواران افتتاح شده است. مک دونالد با این روش سعی دارد حتی کسانی که گوشت نمی‌خورند را نیز جذب کند. منوهایی که مک دونالد در این شعبه‌ها ارائه می‌دهد شامل سبزیجات، پودر کاری، سیب زمینی و سس فلفل می‌شود.
پاریس تنها جایی است که حرف M مک دونالد به جای طلایی، سفید است.
در ایالات متحده، همیشه یک فست فود مک دونالد در ۱۰۰ مایلی شما وجود دارد.
مک دونالد در هر ثانیه بیش از ۷۵ همبرگر می‌فروشد.
قدیمی‌ترین لوگوی مک دونالد به رنگ قرمز و سفید بود که هنوز هم در ایالت کالیفرنیا وجود دارد. بعدها از نئون زرد رنگ در طرح حرف M استفاده شد؛ لوگویی که در حال حاضر همه به عنوان مک دونالد می‌شناسند.
