بله؛ آب‌دوغ خیار هم گران شده!

روزگاری دوغ در حالتی تعارفی و تا حدودی مجانی به دست می‌آمد. از همسایه ای به همسایه ای. نان خشک را دور نمی ریختند به ویژه در تابستان کنار می گذاشتند تا با اندک خیاری که از باغچه بزرگ خانه می‌چیدند و کشمشی که در پستوی همه خانه‌ها به وفور یافت می‌شد با آن آبدوغ خیاری درست کنند. آبدوغ خیار، غذای طبقه متوسط به پایین بود. اما همه طبقات از آن لذت می‌بردند. چون خوشمزه بود. همچون اشکنه و قلیه بادمجان. مشابه بیشتر غذاهای ارزان قدیم و لوکس امروز، مانند حُمُص و تبوله در لبنان یا تاکو و کسادیا در مکزیک. غذاهایی سنتی که امروز چندان ارزان به دست نمی‌آیند. اگرچه معتقدیم همچنان خیلی گران نیست نه در مزبار و نه در سایر رستوران هایی که آنرا کمی ارزانتر یا گرانتر از مزبار می فروشند آن هم با مغز گردوی کیلویی ۲۸۰ و گل سرخ کیلویی ۱۵۰ و مویز کیلویی ۱۴۰  هزار تومانی و … هزینه های بسته بندی و منابع انسانی و لجستیکی هم که هر روز سقف جدیدی تجربه می کنند. بالا بودن قیمت تمام‌شده نه در مزبار که در بیشتر کسب‌وکارهای صاحب برند و دارای استاندارد، معلولی است از گرانی‌هایی که این روزها همه محکوم به تحملشان هستیم به‌خصوص اگر کیفیت خط قرمز ما باشد.

ما در مزبار همچون بسیاری از برندهای دیگر غذایی، رویکردمان متمایز بودن است و اولویت نخست‌مان ارائه با کیفیت ترین محصولات. جذب مخاطبینی وفادار با  بیش از ۹۴درصد رضایتمندی آنها مهمترین دستاورد ما طی این سه سال و نیم بوده و تلاش برای اعتلای مرغوبیت محصولات و خدمات و پاسخگویی به وفاداری مشتریان وظیفه امروز ماست. مسیری که با حمایت شما پیموده ایم تا همچنان سبز باقی بمانیم.